Μου έγραφε προ καιρού μια φτωχή γυναίκα από την επαρχία:
<< Έλαβα το γράμμα σου και πήρα χαρά πνευματική και σ΄ευχαριστώ από ψυχής. Το Αγιον Όρος δεν βγαίνει ποτέ από μέσα από την ψυχή μου, γι΄αυτό ο,τι λάβω από αυτό, μου το στέλνει η Παναγία μας και παίρνω κουράγιο και χαρά. Πολλές φορές σ΄ευχαριστώ. Το διαβάζω και σεργιανίζω κι εγώ στα ευλογημένα μονοπάτια του Αγίου Όρους. Ναι, το χτυπούν, γιατί δεν μπορούν να το βλέπουν, ο πειρασμός και οι άθεοι άνθρωποι. Από χρόνια το πολεμούν, γιατί δεν ενδιαφέρονται για την πίστη μας. Λέω: "Παναγία μου, καθάρισε το περιβόλι σου για να ηρεμήσουν οι άγιοι εργάτες σου, οι μοναχοί που σε δοξολογούν. Αυτοί είναι τα λουλούδια που το στολίζουν. Πότιζέ τα με τη χάρη σου για να είναι πάντα ανθισμένα και στείλε την ευωδία τους σε όλο τον κόσμο".
Τα γραφτά σου είναι μια θεϊκή γέφυρα, που φέρνει κι εμάς στον άγιο τόπο σου. Κάνω ο,τι είναι δυνατόν, αλλά τα κακά και τα εμπόδια φυτρώνουν στον δρόμο μου κάθε ώρα και ζητάω τη βοήθεια της Παναγίας μας, να μου δίνει υπομονή και υγεία, που δεν την έχω, για να μπορώ να στέκω. Στις δύσκολές μου στιγμές λέω: "Παναγία μου βοήθει μοι" και την ευχή και ανακουφίζομαι. Όλο προσευχή κάνω. Μα και γιατί να πρωτοκάμω προσευχή; Για δικούς, για εχθρούς, για την Εκκλησία μας, για τα μοναστήρια μας; Ύστερα ο Θεός εμένα θ΄ακουσει την αμαρτωλή; Εγώ απάγκιο μου και χαρά μου έχω την εκκλησιά. Και το φαρμακείο μου για την αρρώστια μου εκεί το βρίσκω, είναι προσευχή...Διαβάζω για το Αγιον Όρος και ανεβαίνω στον ουρανό. Ο Θεός να πληθαίνει τους αγίους ανθρώπους πάνω στη γη, να φωτίζουν τα σκοτάδια μας.
Μια μάνα αμαρτωλή.
Μη με γράφεις κυρία, δεν αξίζω>>.
+ μοναχός Μωυσής ο αγιορείτης
-->-->