Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ο σεβασμός με τον οποίο με αντιμετώπισε ο γέροντας Κύριλλος.
Μου τηλεφωνούσε και άρχιζε πάντοτε την συνομιλία του <<τα σέβη μας>>. Ήταν αδιανόητο να μη μου κάνει μετάνοια, να μη μου φιλήσει το χέρι. Και επειδή κάποια στιγμή κατάλαβε ότι με έφερνε σε δύσκολη θέση με πολύ απλό τρόπο μου είπε:
<<Εγώ σας καμαρώνω και σας χαίρομαι>>
Μα του είπα ότι εγώ ήμουν παιδί όταν εσύ ήσουν παππάς.
<<Αυτή είναι η χαρά μου και αυτό είναι το καμάρι μου, ότι ένας άνθρωπος δικός μας αξιώθηκε από τον Θεό να γίνει επίσκοπος και δεν είναι ο χθεσινός Κωνσταντίνος, ούτε ο χθεσινός π. Χρυσόστομος, είναι ο επίσκοπος της εκκλησίας στον οποίο οφείλουμε υπακοή και αγάπη και σεβασμό. Εμείς αυτό θα το κάνουμε με όλη μας την καρδιά και σεις με ταπείνωση θα το δέχεστε. Πρέπει να το δέχεστε και να μην έχετε κανένα δισταγμό, δεν μας δημιουργείτε απολύτως καμία δυσκολία>>.
Αυτή την τακτική την κράτησε μέχρι το τέλος.
Μητροπολίτης Χαλκίδος Χρυσόστομος
( για τον αείμνηστο γέροντα της Ιεράς μονής του Οσίου Δαυίδ Κύριλλο )