Είμαι μια καρδιά γεμάτη λεκέδες. . Είμαι αλαζόνας. Είμαι κλέφτρα. Είμαι σκληρή. Είμαι άσωτη. Είμαι γεμάτη αμαρτίες.
Κάθε φορά που ο αλήτης νους μου τριγυρνάει εδώ και εκεί και ασωτεύει με τη φαντασία του έστω... Κάθε φορά που κάνω και μια αμαρτία, παίρνω ένα σφυρί στο ένα χέρι και ένα καρφί στο άλλο -τι άβυσσος αμαρτίας μου!- και πληγώνω Εκείνον.
Εκείνον που με αγάπησε πριν ακόμα γεννηθώ! Εκείνον που, όταν ανέβαινε στο Σταυρό, συγχώρεσε όλους μας! Όλους μας!
Και όταν το αίμα του το θεϊκό έσταζε, όταν η αγάπη Του με τον πιο αληθινό, αφοπλιστικό, γνήσιο, πονεμένο, ηρωικό, ριζοσπαστικό τρόπο διαχεόταν στη γη -στο τότε, στο τώρα και στο αύριο- τότε ακριβώς Εκείνος δήλωνε πως είναι ο Θεός. Ο Θεός της αγάπης και της ολοκληρωτικής συγχώρεσης. Και γω; Τι κάνω εγώ; Πώς τολμώ και Τον πληγώνω ακόμα; Μα η απάντηση είχε δοθεί! Είχε δοθεί απ'την πόρνη του χτεσινοβραδινού ευαγγελίου. Που είχε μια καρδιά που βούρκωνε από μετάνοια. Και η μετάνοιά της έγινε απ'τον ίδιο το Χριστό αιώνια γνωστή. Μια τέτοια μετάνοια ΔΕΝ γίνεται να μην γίνει γνωστή. Γιατί; Επειδή είναι πανηγύρι. Επειδή είναι η πόρτα του Παραδείσου. Στο Χριστό ανήκουν οι ψυχές που μετανοούν. Εκεί. Μαζί με το ληστή, την πόρνη, τον άσωτο, τους κλέφτες και τους απατεώνες. Τους σκάρτους. Τους τελευταίους. Άρα και συ, ψυχή μου, έχεις μια ελπίδα... Κλάψε, μετανόησε. Άφησε τα πάθη σου και τις αμαρτίες σου απόθεσέ τες μπροστά Του. Και Εκείνος, θα χαϊδέψει την πληγωμένη μου ψυχούλα. Θα την κάνει και πάλι ολοκάθαρη. Να πετάει λυτρωμένη από χαρά... Τίποτε δε χάθηκε λοιπόν. Έχω ακόμα μια ελπίδα!
Gioula Papakosta