΄Οταν κάποιος ζη κοσμικά και κόβη μετά τις σχέσεις του με το κοσμικό πνεύμα, έλκεται πολλές φορές από αυτό,χωρίς να το θέλη. Δεν πρέπει όμως να απογοητεύεται.
Νομίζω,σ΄αυτήν την περίπτωση,πρόοδος είναι και το ότι αρχίζει η καλή ανησυχία,που ελέγχει την ψυχή για τα σφάλματα που έκανε και για το ό,τι έπρεπε να κάνη,αλλά δεν έκανε.
Σιγά-σιγά γίνεται μια πάλη,ταπεινώνεται ακουσίως ο άνθρωπος και απελπίζεται με την καλή απελπισία,δηλαδή απελπίζεται από το εγώ του.
Τότε όλα τα αποδίδει στην Χάρη του Θεού και πιστεύει αληθινά εκείνο που είπε ο Κύριος : " Χ ω ρ ί ς ε μ ο ύ ο υ δ ύ ν α σ θ ε π ο ι ε ί ν ο υ δ έ ν " (Ιω.15,5 ). Αν στην συνέχεια αγωνισθή φιλότιμα,με πολλή ταπείνωση,ελπίζοντας στην παντοδυναμία του Θεού,ο Καλός Θεός θα τον ελεήση.-
ΓΈΡΟΝΤΟΣ ΠΑΊΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ ΄. σελ.152