Δεν υπάρχουν άνθρωποι πιο μακάριοι ,αδελφοί μου, από εκείνους που κληρονομούν τη βασιλεία των ουρανών. Και δεν υπάρχουν άνθρωποι πιο δυστυχισμένοι , από εκείνους που τη χάνουν.
Αν αυτός που εξορίζεται από την επίγεια πατρίδα του, βρίσκει συμπάθεια απ' όλους, και αυτός που χάνει τη φθαρτή κληρονομιά του , θεωρείται αξιολύπητος απ' όλους, πόσο πικρά πρέπει να κλαίει κανείς γι' αυτόν που διώχνεται από την ουράνια και αιώνια πατρίδα μας, γι' αυτόν που χάνει τα άφθαρτα αγαθά του παραδείσου, γι' αυτόν που πηγαίνει στην πύρινη γέενα; Πραγματικά, δεν υπάρχει πιο αξιοθρήνητος άνθρωπος.
Όχι μόνο γιατί θα κολάζεται παντοτινά, μα και γιατί θα κολάζεται εκούσια. Αυτοπροαίρετα τραβάει ο αμαρτωλός το δρόμο της αμαρτίας, συνειδητά χωρίζεται ο άπιστος από το Θεό, αβίαστα ακολουθεί ο φαύλος το διάβολο γι' αυτό, αλίμονο, καταλήγει όπου κι εκείνος. Είναι, λοιπόν, ή δεν είναι άξιος θρήνων;
Ναι, και ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός θρήνησε την Ιερουσαλήμ, που ήταν βυθισμένη στην ασέβεια ( Λουκ. 13: 31-35 ) . Σήμερα, δυστυχώς, η ασέβεια κυριαρχεί παντού και είναι μεγαλύτερη απ' όσο τότε στην Ιερουσαλήμ. Όλοι είμαστε κυριολεκτικά για κλάματα , γιατί ξεπέσαμε από τη μακαριότητα, την ευφροσύνη, τη δόξα, τη λαμπρότητα, τα αγαθά, όπως λέει ο απόστολος Παύλος, που μάτι δεν είδε και αυτί δεν άκουσε και νους ανθρώπου δεν έβαλε ποτέ ,τα αγαθά που ετοίμασε ο Θεός για όσους Τον αγαπούν ( Α΄Κορ.2:9 ) .
ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ